swa

-On byl, on byl moim jedynym synem! - zawolala piskliwie Perneta potrzasajac przed soba zacisnietymi piesciami, dziwnym, urywanym, szybkim ruchem.

-Alez, Perneto - powiedzial szorstko Emanuel i [link widoczny dla zalogowanych]
stanal przy oknie, a Laura zaczela pocieszac jego zone. Nigdy jeszcze, ani razu, nie stracila przy nim panowania nad swymi uczuciami. Zupelnie jakby na dzwiek jej krzyku cos w nim peklo i opuscily go sily. Nie mial odwagi na nia spojrzec.

Piera ujela go za reke. Spojrzal na dziewczyne, na jej blada twarz i jasne oczy.

-Jesli jedziemy nad jezioro - rzekla - to powinnam powiedziec Gayreyowi, zeby na nas nie czekal.

-Slusznie.

-Pewnie jest w mlynie. Wroce za dziesiec minut.

Szybko sie oddalila. Emanuel ze zdumieniem myslal o spokoju i trzezwosci umyslu obu dziewczat. Wiedzial, co dla Laury oznacza ta wiadomosc, a Piera jeszcze przed kwadransem z jakiegos powodu plakala. Byly klebkami nerwow, ale kiedy przychodzil czas proby, moj Boze, stawaly sie twarde jak stal szpady. A on i Perneta sa jak dwa kawaly drewna. Usiadl i jeszcze raz przeczytal oba listy, by sprawic wrazenie, ze jest czyms zajety. Dziewczyny decydowaly o wszystkim do chwili, kiedy odzyskal panowanie nad soba i znalazl sie sam na sam z bratem w bibliotece domu stojacego nad jeziorem.

-O co chodzi, Emanuelu?

-List Itale...

-Nie to cie tu sprowadzilo w srodku dnia.

-Nie. Wydaje sie, ze w kilka dni po napisaniu listu zostal aresztowany.

Guide czekal. Emanuel [link widoczny dla zalogowanych]
odchrzaknal.

-To nic pewnego. Wiemy tylko tyle. - Podal bratu list Brelavaya i patrzyl.

Guide uwaznie przeczytal list, lecz nie zmienil wyrazu twarzy. Potem uniosl nieco glowe i po chwili milczenia powiedzial obojetnie:

-I co ja mam zrobic?

-Zrobic? Skad mam wiedziec? Niewatpliwie on ma racje, ze nic nie m