Lindsay Lohan Doing A Hung Guy!

Dołączył: 12 Mar 2007

[link widoczny dla zalogowanych]
/WindowsMediaPlayer.php?movie=1159769

Hrabia Orlant przez chwile nic nie mowil.

-Nie wierze. Pamietasz, jak przyszedl sie pozegnac w czasie burzy? Wydaje sie, ze tamten wieczor byl tak niedawno.

Pierze wydawalo sie, ze od tamtego wieczoru uplynelo duzo czasu, ale powiedziala lagodnym tonem:

-Nie mow tak, jakby juz nie zyl, papo. On zyje. Wroci. Laura tez tak mowi.

I hrabia Orlant przyjal, przynajmniej na razie, wazki osad Laury i Piery.

Po rozmowie z ojcem Piera wlozyla plaszcz i wyszla we wczesny zmrok, zimno i swiatlo gwiazd zimowego wieczoru. Nie mogla pozostac zamknieta w cieplym domu. Niebo bylo twarde, a gwiazdy jasne, male i nieprzeliczone. Jezioro lezalo czarna tafla. Panowala dziwna, trzaskajaca i mrozna cisza, a powietrze klulo w gardlo i pluca, jakby zamiast oddychania pilo sie lodowata wode. Piera zeszla na brzeg i stanela pod sosnami patrzac na jezioro i zimowe niebo. Wisial na nim Orion z pasem i mieczem z gwiazd oraz z jasniejacym psem przy nodze. Piera stala nieruchomo z golymi dlonmi, wsunietymi gleboko w rekawy plaszcza, od czasu do czasu drzac na calym ciele. W tej chwili objela swoje dziedzictwo. Rozpoznala wielki czas. Bez zastrzezen przyjela to, co jej przyniosl: namietnosc jej pokolenia i koniec dziecinstwa.

Jesli to jest jej swiat, wie, ze jest wystarczajaco silna, by w nim zyc. Jest kobieta wychowywana nie do realizowania publicznych zadan ani do stawiania oporu, lecz do pelnienia swojej kobiecej funkcji - do czekania. A zatem bedzie czekac. Bowiem kazdy czyn dokonany swiadomie moze byc aktem oporu i niezaleznosci, moze calkowicie zmienic zycie.

Ale mozna postepowac w ten sposob tylko wtedy, gdy ma sie pewnosc, ze nie istnieje bezpieczenstwo. Tak rozmyslala Piera owej nocy Objawienia Panskiego patrzac na Oriona i inne gwiazdy. Trzeba zaczekac na zewnatrz. Nie mozna sie ukryc przed burza, marnotrawstwem, niesprawiedliwoscia, smiercia. Nie istnieje zadne schronienie, nie mozna sie zatrzymac, a jedynie udawac, podle i glupio udawac, ze jest sie bezpiecznym, i patrzec, jak czas i zlo mijaja na zewnatrz. Lecz my wszyscy jestesmy na zewnatrz, pomyslala Piera, i wszyscy jestesmy bezbronni. Nie ma bezpiecznego domu oprocz smierci. Nic, co sami zbudowalismy, nie osloni nas, ani wiezienia, ani palace, ani wygodne domy. Ale wspanialosc tej wiedzy, duma i wspanialosc bycia wreszcie pania siebie, stojaca samotnie pod ogromnym i obojetnym niebem, bez domu i bez ochrony! Byc niczym, zdezorientowana, zrozpaczona, przestraszona, niemadra dziewczyna drzaca na styczniowym mrozie, owszem, ale poznac tez wreszcie swego ducha - objac swoje dziedzictwo.

Wrocila do domu i usiadla w samotnosci przy kominku w salonie. Jej mysli staly sie spokojniejsze i mniej wzniosle, choc wyplywaly ze zrodla owej godziny wznioslosci niczym strumien, bioracy poczatek gdzies w gorach. Nie myslala teraz o Itale, a jednak wlasnie on, uwieziony, nieobecny czlowiek, byl sprawca tej zmiany. Myslala o Laurze, o Guidzie i Eleonorze i o swoim ojcu, a takze o Aisnar, o Gwarne Koste i o sobie.

Nie ma tam dla mnie miejsca, pomyslala. Wszystko, co mam do zrobienia, musze zrobic tutaj, w domu. Nie potrafilaby wyjasnic, co takiego ma zrobic. Nie prowadzila dialogu, nie zadawala pytan i nie udzielala odpowiedzi, lecz odkrywala.

Nie chce wracac do Aisnar. Papa sie starzeje, jest chory, potrzebu